De term ‘hyper’ is gerelateerd aan de theorie van Jean Baudrillard, waar gesteld wordt dat de realiteit een hyperrealiteit van zichzelf is geworden. De theorie gaat uit van een gemedialiseerde werkelijkheid waarin het origineel verloren is gegaan.

Het onderscheid tussen de hoge en lage kunstvormen betreft geen esthetisch oordeel meer. Enkel de context is nog bepalend. Zodoende is wat binnen het instituut wordt geplaatst automatisch een (genoodzaakt) onderdeel van de hogere cultuurbeleving.

De waarde van kunst staat nu niet meer in relatie tot de culturele relevantie maar hangt af van zowel de beginwaarde als de voorspelde waarde. De waarde wordt beïnvloed door zowel de markt, de media als de institutionele werking.

Binnen de expo hypermarket stellen we de vraag of het instituut nog actueel en relevant is. De zogenaamde ‘hogere kwaliteit’ die het instituut wordt verondersteld te huisvesten wordt inhoudelijk vormgegeven door minder zichtbare factoren. Er spelen meerdere belangen in het plaatsen van het kunstwerk.

We proberen met de hypermarket een kritisch antwoord te bieden op deze institutionele mechanismen.

We kiezen voor een scenografie die uitgaat van het consumentisme. De tentoonstelling wordt gedragen in een white cube esthetiek maar er wordt gekozen om de geselecteerde werken op winkelrekken te installeren. De winkelrekken worden vormelijk aangepast aan de kunstwerken om deze optimaal te kunnen tonen en vormen een kritiek naar enerzijds het product en anderzijds het instituut.

De uitgenodigde kunstenaars: Aimé Fierens, Arthur Dufoor, Ayrton Eblé, Bjornus Van der Borght, Delphine Lejeune, Eliran Dahan, Floris Van Look, Helen Anna Flanagan, Kaspar de Jong, Martijn Petrus, Naomi Gilon, Nicolas Lamas, Stijn Ter Braak, Tristan Brundler, Vincent Vandaele, Walter Watieu, Wannes Missotten, Xavier Dufait and Yasmin Van der Rauwelaert