The artist is a seer, a diviner, a prophet. Therefore, he is a wanderer, a traveller, an explorer who, each time he feels somewhat restricted by the self-satisfied art world, ventures out into the wide world: not in search of the sources of the Nile, but the sources of wonderment. Always against the current, that goes without saying.

And so, he ends up in a village where his eye is caught by the depictions of household products on the facades of a row of adjoining huts, which the shopkeepers have applied with industrious inexperience: a pair of panties, a bar of soap, a mattress, a lamb’s head dripping with blood.

Inspired by this mercantile simplicity, devoid of any artistic pretence, he gets out his brushes and starts to paint. He produces fragile watercolours, on rough paper bought in one of those huts. Once his cahier is full, it disappears into his shoulder bag with the other sketchbooks, amidst a growing and ever heavier collection of stones, which he gathers as he has done on all of his travels, as if they were the stones of the roaming fortune teller, and he sets off again.

Back in his studio, he paints his stones in alchemical colours: white for the rock itself, black for the severed animal head, red for the wound. As if they must avert their fate, as it is depicted on the stone.

De kunstenaar is een ziener, een voorspeller, een profeet. Derhalve is hij een zwerver, een reiziger, een ontdekker die, telkens de zelfvoldane wereld van de kunst hem ietwat benauwt, de wijde wereld in trekt: niet op zoek naar de bronnen van de Nijl, maar naar de bronnen van de verwondering. Steeds tegenstrooms, dat spreekt voor zich.

En zo komt hij terecht in een dorp waar zijn oog valt op de afbeeldingen van huishoudelijke producten op de gevels van een rij aan elkander palende hutten, die de winkeliers daar met ijverige onkunde hebben op aangebracht: een damesslip, een stuk zeep, een matras, een van bloed druipende lamskop. Ge'fnspireerd door deze van elke artistieke pretentie verstoken mercantiele eenvoud trekt hij zijn penselen en slaat aan het schilderen.

Het worden broze aquarellen, op ruw, in een van die hutten aangeschaft papier. Eenmaal het cahier vol verdwijnt die in zijn schoudertas, bij de andere schetsboeken, temidden een aangroeiende en almaar zwaarder wegende hoop stenen, die hij als vanouds op al zijn reizen bijeensprokkelt, als ging het om de stenen van de rondtrekkende waarzegger, en gaat hij weer op stap.

Terug in zijn atelier beschildert hij zijn stenen in alchemistische kleuren: wit voor de steen zelf, zwart voor de afgehakte dierenkop, rood voor de wonde. Alsof die hun lot moeten bezweren, zoals afgebeeld op de steen.

Léon Lemahieu
Walk on, from the wondrous world of Marc Claes (excerpt)