In zijn essay uit 2005, Liquid Life, beschrijft de Poolse socioloog en filosoof Zygmunt Bauman de hedendaagse samenleving als een vloeibaar-moderne samenleving, gekenmerkt door voortdurende transformaties met haar dwangmatige ritme van veranderingen, voornamelijk gedicteerd door een consumentistische logica, die onvermijdelijk leidt tot een toestand van onzekerheid en precariteit:

"'Vloeibaar modern' is een samenleving waarin de omstandigheden waaronder de leden handelen sneller veranderen dan de manieren van handelen zich in gewoonten en routines consolideren. [...] Kortom: het vloeibare leven is een onzeker leven, geleefd in omstandigheden van voortdurende onzekerheid." [1]

De toepassing in de moderne maatschappij is een leven dat uiteindelijk gedoemd is te mislukken met zijn onmogelijke eisen die worden gesteld door voortdurende transformaties. Men kan zich altijd in de steek gelaten voelen met een gevoel van ontoereikendheid, wat leidt tot vervreemding en angst. Het is een werkelijkheid die het vergankelijke en het onmiddellijke verkiest boven het permanente, het langdurige en het nuttige. Dat wat overweegt, blijft hangen, moet zo snel mogelijk worden vervangen en afgedankt. Bauman beschrijft:

"De meest acute en hardnekkige zorgen die zo'n leven achtervolgen, zijn de angsten om in de steek gelaten te worden, om de snel veranderende gebeurtenissen niet in te halen, om achter te blijven, om de houdbaarheidsdatum te overschrijden, om opgezadeld te worden met bezittingen die niet langer gewenst zijn, om het moment te missen dat vraagt om een verandering van koers voordat het point of no return wordt overschreden. Het vloeibare leven is een aaneenschakeling van nieuwe beginpunten - maar juist daarom zijn de snelle en pijnloze eindpunten, zonder welke een nieuw begin ondenkbaar zou zijn, de meest uitdagende momenten en de meest verontrustende hoofdpijn. [2]

Door Baumans concept als diagnostisch apparaat te gebruiken, doorbreekt deze collectieve tentoonstelling het begrip tijdelijkheid zelf door haar eigen tropen. De werken in de tentoonstelling nemen een veelheid aan vormen aan zoals video, textiel, schilderkunst, installatie, performance of hightech, om de verschillende aspecten van ons hedendaagse leven in kaart te brengen; meer specifiek: de manieren waarop we met elkaar communiceren, hoe we ons dagelijks leven ervaren, hoe we worstelen om onszelf te identificeren en de ingewikkelde methoden om verlangen op te wekken in de huidige staat van flux.

In plaats van Baumans kritische houding tegenover de vloeibare moderniteit te onderschrijven, proberen we een stap verder te gaan door de mogelijkheden voor een ontsnapping van binnenuit in twijfel te trekken. Wij vragen: "Wat gaat er verloren in deze collectieve ervaring van vervreemding?" "Is het mogelijk terug te keren naar 'dat wat verloren is' terwijl men zich toch juist in dit vloeibare leven bevindt?" Naast werken die dergelijke mogelijkheden aan de orde kunnen stellen, probeert Liquid Life te zoeken naar ruimtes waar dergelijke mogelijkheden tot werkelijke emancipatie kunnen liggen.

Liquid Life bevat werken van !Mediengruppe Bitnik, Virgil Abloh (1980-2020, VS), Chris Dorland (1978, Canada), Sin Wai Kin (1991, Canada), Kin-Ting Li (1991, Hong Kong), Isaac Lythgoe (1989, VK), Metahaven, David Rappeneau (Frankrijk), Tabor Robak (1986, VS), Christine Wang (1985, VS), Yue Yuan (1989, China).

[1] Zygmunt Bauman, Liquid Life (Cambridge: Polity Press, 2005), pg.1.

[2] Ibid., pg.2.

Bibliografie:

- Bauman, Zygmunt. Vloeibaar leven. Cambridge: Polity Press, 2005.

© Super Dakota