Watervallen, grillige rotsformaties waarin de sporen van zijn boetserende vingers nog zichtbaar zijn; in de expositie Cascade zet Filip Vervaet de natuur naar zijn hand. Met een route langs monumentale sculpturen trakteert Vervaet bezoekers op een vervreemdende kijkervaring waarbij de zintuigen worden geprikkeld. Zijn werken refereren aan klassieke beeldhouwkunst, maar ademen tegelijkertijd een eigentijdsheid uit en roepen zelfs een sfeer van sciencefiction op.

Vervreemdend landschap

In de Grote zaal van de Brakke Grond, die gedurende het jaar als theaterzaal wordt gebruikt, creëert Vervaet een parallelle wereld. Een sculpturale toegangspoort markeert de overgang naar dit vervreemdende ‘landschap’ waarin zich continu een spel van perceptie afspeelt.

Brons vs. autolak

Vervaets materiaalgebruik is breed: van klassiek brons en steen, tot autolak, coatings en speciale folies. Maar ook wind, licht en geluid worden ingezet, en vaak combineert hij meerdere materialen. Hij werkt intuïtief en is gefascineerd door de massa van het materiaal en het productieproces waaruit zijn sculpturen ontstaan, zoals bij het werk Plato’s Cave (2013-15), dat verwijst naar de allegorie van de grot, waarin we een deel van een mal herkennen. In het werk Fountain (2017) zijn eveneens sporen van het maakproces zichtbaar. Met zijn vingers trok Vervaet lijnen door de oppervlakte van de klei. Ook het water dat over het brons sijpelt laat zijn sporen na. Die veranderlijkheid van het materiaal is kenmerkend voor het werk van Vervaet.

Menselijke maat

Terwijl de mens niet als concreet beeld aanwezig is - hoewel de mysterieuze verschijning Medusa (2019), verborgen onder een wapperende sluier, wel die suggestie wekt - neemt Vervaet die vaak wel als uitgangspunt voor de afmetingen van zijn sculpturen. Zoals het grote bronzen bas-reliëf Cascade(2018), tevens de titel van de tentoonstelling, dat hij maakte naar de reikwijdte van zijn eigen lichaam. Of in Collumn (2018), dat zo hoog werd als zijn handen konden reiken.

Een immateriële wereld

Op verschillende manieren vormt de tentoonstelling een materialisatie van een immateriële wereld die je enerzijds als paradijselijk, maar net zo goed als apocalyptisch zou kunnen ervaren. Dat begint al bij het vloer van de zaal - volledig bedekt met donker zand. Onder het oppervlak van de werken schemert vaak een diepere, niet zelden een mystieke laag.

"Een belangrijke inspiratiebron is de toegang van een discotheek."

Filip Vervaet